Domenico Losurdo: Η διεθνής προέλευση του ναζισμού

Domenico Losurdo (1941-2018), φιλόσοφος.

Το κεφάλαιο 2 από το έργο "Die Deutschen: Der Sonderweg eines unverbesserlichen Volkes?" (2010). Το κεφάλαιο αργότερα μεταφράστηκε στα αγγλικά και συμπεριλήφθηκε στο έργο του Losurdo "Liberalism: A Counter-History" (2011).

* * *

1. Το μοντέλο της Βόρειας Αμερικής

Είναι δυνατόν να κατανοήσουμε την εμφάνιση του ναζισμού κοιτάζοντας μόνο τη Γερμανία; Αναφορές από δύο πολύ διαφορετικούς συγγραφείς θα μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα. Ένα ιδιαίτερα χρήσιμο απόφθεγμα είναι το εξαιρετικό σύνθημα του Τοκβίλ: «όποιος έχει δει και ερευνήσει μόνο τη Γαλλία δεν θα καταλάβει ποτέ – ή έτσι θα τολμήσω να ισχυριστώ – να καταλάβει τίποτα για τη Γαλλική Επανάσταση». [1] Με τη σειρά του, ο Λένιν μιλά για «τρεις πηγές» και για «τρεις συνιστώσες του μαρξισμού», δηλαδή για τη «γερμανική φιλοσοφία, την αγγλική πολιτική οικονομία και τον γαλλικό σοσιαλισμό». [2] Και οι δύο συγγραφείς δίνουν μεγάλη έμφαση στα διεθνή πλαίσια. Γιατί να ενεργούμε διαφορετικά στις δικές μας μελέτες για τις θεωρίες και την πρακτική της εθνικοσοσιαλιστικής αντεπανάστασης, γιατί να περιοριστούμε στην εθνική διάσταση;

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι συγγραφείς που συνέβαλαν στην ιδεολογία του Τρίτου Ράιχ, και οι ίδιοι οι ηγέτες των Ναζί, δεν κάνουν αναφορά στους ΅έκπτωτους Χοεντσόλερν όταν παρουσιάζουν το φυλετικό και αποικιακό τους πρόγραμμα. Ποια είναι, λοιπόν, τα πρότυπα για τη ναζιστική ιδεολογία; Η επιθυμία των λευκών Βορειοαμερικανών για επεκτατισμό σίγουρα άσκησε μια ακαταμάχητη γοητεία στους ηγέτες των Ναζί. Το 1919, ο Arthur Moeller van den Bruck εκθείασε τον «Americanism» ή «Amerikanertum» ως συνώνυμο του «αποικισμού» και της «πρωτοπορίας». Συνέχισε λέγοντας ότι ήταν μια «μεγάλη» και «νέα αρχή», η οποία, όταν κατανοηθεί σωστά ΅από τους Γερμανούς, θα τους οδηγήσει στο να πάρουν θέση ανάμεσα στα «αναδυόμενα έθνη» και τις «αναδυόμενες φυλές». [3]

«Ο αμερικανισμός», τόνισε αργότερα ο Leopold Ziegler - σε ένα δοκίμιο με το ίδιο όνομα, το οποίο προσέφερε μια ανάλυση αυτού του φαινομένου - όχι μόνο εξέφραζε τη «νοοτροπία των αποικισμένων φυλών» ή υπάρχει ως συνώνυμο του «αποικισμού». Ο αμερικανισμός, υποστήριξε, αντιπροσωπεύει επίσης τον αποικισμό σε μεγάλη κλίμακα, στον «μεγάλο χώρο» ενός «βίαιου Lebensraum». Η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν «η ιστορία μιας άνευ προηγουμένου επέκτασης, μιας κατάκτησης, μιας ανόδου» και επιβεβαίωσε, με ζωντανούς όρους, την «ανισότητα και την ανισορροπία στην αξία μεταξύ των διαφορετικών φυλών» και μεταξύ διαφορετικών ατόμων της ίδιας φυλής. [4]

Το 1928, ο ίδιος ο Χίτλερ μίλησε για την αξία του «Amerikanertum». Το έβλεπε ως την έκφραση ενός «νεαρού, φυλετικά επιλεγμένου λαού». [5] Η Γερμανία ένιωθε μια ισχυρή συγγένεια με τις ΗΠΑ: η κατάκτηση της «Άπω Δύσης» θύμιζε την επική πρόοδο του μεσαιωνικού Γερμανού ιππότη προς τα ανατολικά (Φυσικά, ο Χίτλερ ξέχασε να αναφέρει πως το ΅τέλος αυτής της "επικής" πορείας των Τευτόνων Ιπποτών ΅ήταν η συντριβή τους από τον Νέφσκι στις ρωσικές πεδιάδες). Σύμφωνα με τον Χίτλερ, κάποιος πρέπει να ακολουθήσει τα ίχνη αυτού του ιππότη για να δημιουργήσει μια κλειστή εδαφική αυτοκρατορία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Κάνοντας αυτό, θα πρέπει κανείς να έχει κατά νου το αμερικανικό μοντέλο, του οποίου η «πρωτοφανής εσωτερική δύναμη» εγκωμιάστηκε στο Mein Kampf. [6]

Πώς πρέπει όμως να συμπεριφέρονται οι Γερμανοί κατακτητές στους υποταγμένους λαούς; Η πρόθεση ασφαλώς δεν ήταν η ίδρυση ενός πολυεθνικού κράτους. Επίσης, δεν είχε νόημα να εφαρμοστεί η αφομοίωση και η «γερμανοποίηση» των Σλάβων, καθώς, σύμφωνα με τον Χίτλερ, δεν πρέπει να λησμονείται ότι «η γερμανοποίηση μπορεί να γίνει στο έδαφος, αλλά ποτέ στους ανθρώπους». Το να πιστεύει κανείς ότι «ένας μαύρος ή ένας Κινέζος μπορεί να γίνει Γερμανός επειδή μαθαίνει γερμανικά και είναι έτοιμος να μιλήσει τη γερμανική γλώσσα στο μέλλον και να δώσει την ψήφο του σε ένα γερμανικό πολιτικό κόμμα» θα ήταν γελοίο. Για τον Χίτλερ, μια τέτοια γερμανοποίηση είναι στην πραγματικότητα μια «απογερμανοποίηση» ή μια αντιστροφή της διαδικασίας γερμανοποίησης. Αυτό σηματοδοτεί «την αρχή ενός μπασταρδέματος» και επομένως «την εξόντωση των γερμανικών στοιχείων», «την εκμηδένιση ακριβώς εκείνων των ιδιοτήτων που κάποτε επέτρεπαν στους κατακτητές να βγουν νικητές». [7] Ο ηγέτης των Ναζί έκανε αναφορά στις Ηνωμένες Πολιτείες για άλλη μια φορά, λέγοντας ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να συγχωνεύσουν «τα φυλετικά ίσα» ή φυλετικά στοιχεία (τους Ευρωπαίους και, ειδικότερα, τους νορδικούς μετανάστες) σε «ένα νέο έθνος». Αυτό απέκλειε εκείνους τους αλλοδαπούς ανθρώπους που είχαν αναπτύξει εθνικό αίσθημα ή φυλετικό ένστικτο (ιδιαίτερα τους Μαύρους). Ο Χίτλερ σχολίασε ότι «η αμερικανική ένωση αισθάνεται ότι είναι ένα νορδικό γερμανικό κράτος και σε καμία περίπτωση ένα διεθνές συνονθύλευμα φυλών». [8]

Το σχέδιο για την υλοποίηση ενός φυλετικού κράτους ήταν στενά συνδεδεμένο με το πρόγραμμα της αποικιακής ηπειρωτικής επέκτασης που συνέβαινε σε διεθνές επίπεδο. Δεν ήταν μόνο η Σοβιετική Ρωσία που αναδυόταν ως ορκισμένος εχθρός της λευκής φυλής και του πολιτισμού στην Ευρώπη. Η Γαλλία, επίσης, ήταν στη λίστα μίσους. Η κατάργηση της δουλείας στη Γαλλία ήρθε με την επανάσταση των Ιακωβίνων, καθώς και την επιλογή των μαύρων ως στρατευμάτων για να πολεμήσουν όχι μόνο στον πόλεμο αλλά και στην κατοχή της Ρηνανίας. Η Γαλλία ανέχτηκε επίσης τις σχέσεις μεταξύ μαύρων στρατιωτών και Γερμανίδων γυναικών, οι οποίες οδήγησαν στη μόλυνση του αίματος του Άριου. Επιπλέον, οι Γάλλοι δεν φαινόταν να έχουν καμία εσωτερική φυλετική συνείδηση, καθώς δεν έκαναν καμία προσπάθεια να διατηρήσουν την αγνότητα της Άριας φυλής και ως εκ τούτου ανέχονταν τον «μπαστάρδεμα», το «μαύρισμα» και τη «γενική νεγροποίηση [Verniggerung]» του έθνους. [9]

"Η ιστορία μας παρέχει αναρίθμητες περιπτώσεις που αποδεικνύουν αυτόν τον νόμο. Δείχνει, με εκπληκτική σαφήνεια, ότι κάθε φορά που οι Άριοι έχουν ανακατέψει το αίμα τους με αυτό μιας κατώτερης φυλής, το αποτέλεσμα ήταν η παρακμή του έθνους που ήταν ο σημαιοφόρος μιας ανώτερης κουλτούρας. Στη Βόρεια Αμερική, όπου ο πληθυσμός είναι κατά κύριο λόγο τευτονικός, και όπου αυτά τα στοιχεία αναμειγνύονται με την κατώτερη φυλή μόνο σε πολύ μικρό βαθμό, έχουμε μια ποιότητα του έθνους και έναν πολιτισμό που διαφέρουν από εκείνους της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Σε αυτές τις τελευταίες χώρες οι μετανάστες — που ανήκαν κυρίως στις λατινικές φυλές — ζευγαρώθηκαν με τους ιθαγενείς, μερικές φορές μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε ένα σαφές και αποφασιστικό παράδειγμα του αποτελέσματος που παράγεται από τη μίξη των φυλών. Αλλά στη Βόρεια Αμερική το τευτονικό στοιχείο, το οποίο έχει διατηρήσει το φυλετικό του απόθεμα καθαρό και δεν το έχει αναμείξει με κανένα άλλο φυλετικό απόθεμα, έχει κυριαρχήσει στην αμερικανική ήπειρο και θα παραμείνει κυρίαρχό της όσο αυτό το στοιχείο δεν πέφτει θύμα τη συνήθειας να νοθεύει το αίμα του." [10]

Σε αυτό το σημείο που είναι τόσο κρίσιμο για τη μοίρα του πολιτισμού, η Γερμανία δυστυχώς έμεινε πίσω. Η Γερμανία παραχώρησε απρόσεκτα την κρατική υπηκοότητα χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη «φυλή» ή τη «σωματική υγεία» των μεταναστών, ενώ αντίθετα θα έπρεπε να είχαν ακολουθήσει το παράδειγμα των ΗΠΑ:

"Επί του παρόντος, υπάρχει ένα κράτος που εκδηλώνει τουλάχιστον κάποιες μέτριες προσπάθειες που δείχνουν μια καλύτερη εκτίμηση του τρόπου με τον οποίο πρέπει να γίνουν τα πράγματα σε αυτό το θέμα. Δεν είναι όμως στη Γερμανική Δημοκρατία, αλλά στις ΗΠΑ, όπου καταβάλλονται προσπάθειες για τη συμμόρφωση -τουλάχιστον εν μέρει- με τις συμβουλές της κοινής λογικής. Αρνούμενοι στους μετανάστες να εισέλθουν εάν είναι σε κακή κατάσταση υγείας και αποκλείοντας ορισμένες φυλές από το δικαίωμα να πολιτογραφηθούν ως Αμερικάνοι πολίτες, έχουν αρχίσει να εισάγουν αρχές παρόμοιες με εκείνες στις οποίες θέλουμε να στηρίξουμε το Λαϊκό Κράτος." [11]

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν πρώτες τη διάκριση των Ναζί μεταξύ «πολίτη και αλλοδαπού», η οποία επικυρώθηκε με τους νόμους της Νυρεμβέργης του 1935. Αλλά ακόμη και πριν οι Ναζί καταλάβουν την εξουσία, ο Χίτλερ τόνισε ότι κανένας «νέγρος», «Εβραίος, Πολωνός, Αφρικανός, ούτε Ασιάτης» δεν θα μπορούσε να είναι Γερμανός πολίτης. [12]

Ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ εκφράστηκε με παρόμοιους όρους. Το 1937 εκθείασε το υποδειγματικό μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτής της «υπέροχης χώρας του μέλλοντος», που πρέπει να επαινεθεί για τη διατύπωση των επιτυχημένων «νέων ιδεών ενός φυλετικού κράτους». Αυτές οι ιδέες, «με νεανική δύναμη» ήταν καθοριστικές για να οδηγήσουν στην εκδίωξη και την απέλαση «των νέγρων και των κίτρινων φυλών». [13] Στη Γερμανία, όσοι είχαν εβραϊκή καταγωγή αναγκάστηκαν να παίξουν το ρόλο που οι Μαύροι έπαιζαν στις ΗΠΑ. Ο Ρόζενμπεργκ έγραψε ότι το «Niggerfrage» βρισκόταν στην «αιχμή της συνείδησης στις ΗΠΑ». Αν η παράλογη αρχή της φυλετικής ισότητας για τους Μαύρους είχε εγκαταλειφθεί στις ΗΠΑ, έγραψε, τότε γιατί δεν θα έπρεπε «να υπάρξουν και οι απαραίτητες συνέπειες για τους Εβραίους και τις κίτρινες φυλές» στη Γερμανία; [14]

Με το προηγούμενο της αποτυχίας της πολιτικής του Γουλιέλμου Β' να ιδρύσει μια αποικιακή αυτοκρατορία στο εξωτερικό και της απομόνωσης που προέκυψε από τον θαλάσσιο αποκλεισμό που οδήγησε η Αγγλία αμέσως μετά το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χίτλερ επεδίωξε να οικοδομήσει μια ηπειρωτική αποικιακή αυτοκρατορία στην Ανατολική Ευρώπη. Στα Table Talks, που καταγράφηκε ενώ ο στρατός προχωρούσε όλο και πιο βαθιά στην Ανατολή, ο Χίτλερ τόνισε την άποψή του: ο πόλεμος εναντίον των «ιθαγενών» της Ανατολικής Ευρώπης έπρεπε να συγκριθεί με τον πόλεμο κατά των ιθαγενών της Αμερικής. Και στις δύο περιπτώσεις η ισχυρότερη φυλή θα είναι νικηφόρα. [15]

Στην πραγματικότητα, οι «ιθαγενείς» Ανατολικοευρωπαίοι, οι οποίοι γενοκτονήθηκαν για να επιτρέψουν τη «γερμανοποίηση» των κατακτημένων και κατεχόμενων περιοχών ήταν σαν τους ιθαγενείς της Αμερικής από μια άποψη, αλλά κατά άλλον τρόπο έμοιαζαν με τους Αφροαμερικανούς που χρησιμοποιήθηκαν ως σκλάβοι για να εργαστούν και να υπηρετήσουν την κυρίαρχη φυλή. Οι σεξουαλικές σχέσεις και οι γάμοι ήταν απαγορευμένες μεταξύ των δύο φυλών. Η επιμειξία απαγορεύτηκε ακριβώς όπως στην Αμερική στους αιώνες της δουλείας των μαύρων και του καθεστώτος της λευκής υπεροχής.

Η ιδιαίτερη βαρβαρότητα του Τρίτου Ράιχ βρισκόταν στην προσπάθειά του να υπερβεί και να ριζοσπαστικοποιήσει τις αποικιακές και ρατσιστικές παραδόσεις (και να τις εφαρμόσει στην Ανατολική Ευρώπη), σε μια εποχή που αυτές οι παραδόσεις είχαν δεχθεί πλήγμα από το τεράστιο κίνημα χειραφέτησης στον απόηχο της Οκτωβριανής Επανάστασης. Επιπλέον, αυτή η προσπάθεια αναβίωσης των αποικιακών παραδόσεων στις χειρότερες μορφές τους, εις βάρος ανθρώπων που, ως τότε, συμπεριλαμβάνονταν στους πολιτισμένους, δεν εφαρμόστηκε υπό «ειρηνικές» συνθήκες, όπως με την κατάκτηση του Φαρ Ουέστ, αλλά αντίθετα έλαβε χώρα στη μέση ενός σκληρού και ανελέητου Παγκόσμιου Πολέμου. Όλοι αυτοί οι παράγοντες προστέθηκαν αναπόφευκτα στην αίσθηση της θηριωδίας. Αυτό αποδεικνύει τη σημασία του να λαμβάνεται υπόψη το συγκεκριμένο, εθνικό και διεθνές, ιστορικό πλαίσιο των εξελίξεων της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, αντί να κατηγορείται η υποτιθέμενη κακή φύση των Γερμανών.

2. Under-Man και Untermensch

Επίσης σε κατηγορικό και γλωσσικό επίπεδο μπορούμε να δούμε τη σαφή επιρροή του αμερικανικού μοντέλου στη ναζιστική ιδεολογία. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τη λέξη "Untermensch" για να το δει αυτό. Ο όρος Untermensch συνδέεται με την απανθρωποποίηση και το βίαιο ολοκαύτωμα στη ναζιστική ιδεολογία. Ο όρος είναι κεντρικός στη θεωρία και την πρακτική του Τρίτου Ράιχ, αλλά, στην πραγματικότητα, μια έρευνα για την προέλευση αυτού του όρου αποκαλύπτει μια εκπληκτική ανακάλυψη: το «Untermensch» δεν είναι τίποτα άλλο από μια μετάφραση του αμερικανικού όρου «under-man».

Ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ εντόπισε αυτή τη σύνδεση και την επεσήμανε το 1930, εκφράζοντας την έκπληξή του για τον Αμερικανό συγγραφέα, Λόθροπ Στόνταρντ. Ο Stoddard είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία του εν λόγω όρου, ο οποίος εμφανίζεται στον υπότιτλο του βιβλίου του, The Revolt of Civilisation: The Menace of the Under Man, που δημοσιεύτηκε στη Νέα Υόρκη το 1922 και στη συνέχεια ως γερμανική μετάφραση τρία χρόνια αργότερα στο Μόναχο (Die Drohung des Untermenschen). Το 1933 ο κορυφαίος θεωρητικός του ναζιστικού κινήματος, Hermann Grauch, αναγνώρισε επίσης τον λιγότερο γνωστό Stoddard: η μελέτη του για τις «βασικές αρχές» της «έρευνας των φυλών» τον οδήγησε να προειδοποιήσει για τον κίνδυνο που ενείχε η αντίθεση, όπως συνηθιζόταν, ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τον κόσμο των ζώων. Στην πραγματικότητα, ο πρώτος όρος απέκρυπτε τις διαφορές μεταξύ δύο τύπων, του «νορδικού ανθρώπου» και του «υπανθρώπου», και ο Stoddard ήταν ο πρώτος που μίλησε για αυτό. [16]

Ο Αμερικανός συγγραφέας στον οποίο αναφερόμαστε εδώ δεν ήταν σε καμία περίπτωση ένα απομονωμένο άτομο στη χώρα του. Τον επαίνεσαν δύο πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών (Γουόρεν Γκαμαλιέλ Χάρντινγκ και Χέρμπερτ Κλαρκ Χούβερ). Το σχόλιο του Χάρντινγκ είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο: «Όποιος αφιερώσει χρόνο για να διαβάσει και να συλλογιστεί το βιβλίο του κ. Lothrop Stoddard για την παλλιροϊκή άνοδο των εγχρώμων θα συνειδητοποιήσει ότι το φυλετικό μας πρόβλημα εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μόνο μια φάση ενός φυλετικού ζητήματος που όλος ο κόσμος αντιμετωπίζει». [17] Τώρα μπορεί κανείς να κατανοήσει την έκταση της συμπάθειας και του ενθουσιασμού που είχαν οι Ναζί για τον Stoddard. Όταν ο Stoddard πέρασε μερικούς μήνες στη Γερμανία, συνάντησε όχι μόνο μερικούς από τους μεγαλύτερους «επιστήμονες» στον τομέα της φυλής, αλλά και τους μεγαλοσχήμονες του καθεστώτος, όπως ο Heinrich Himmler, ο Joachim von Ribbentrop, ο Richard Walther Darré και ακόμη και ο ίδιος ο Χίτλερ. [18]

Για τον Stoddard, η μέχρι θανάτου μάχη ενάντια στον «υπάνθρωπο» ήταν μέρος ενός εξαιρετικά σημαντικού προγράμματος φυλετικής ευγονικής. Ήταν σημαντικό «να καθαρίσουμε τη φυλή από τις χειρότερες ακαθαρσίες της», να έχουμε μια πολιτική «κάθαρσης» και «εξαγνισμού της φυλής». Ήταν απαραίτητο να εφαρμοστούν συστηματικά οι ανακαλύψεις του Φράνσις Γκάλτον και να υιοθετηθεί «η επιστήμη της Ευγονικής» ή «Βελτίωσης της Φυλής». [19]

Τώρα ερχόμαστε σε μια άλλη σημαντική λέξη στη ναζιστική ιδεολογία που μεταφράζεται κυρίως ως «φυλετική υγιεινή». Στο σημείο αυτό αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία του συγκεκριμένου όρου, που μας ταξιδεύει στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο όρος «Rassenhygiene» χρησιμοποιήθηκε από τον Alfred Ploetz όταν έκανε αναφορά στις μελέτες του «διάσημου ερευνητή γενετικής, Francis Galton». Αναλογιζόμενος τις εντυπώσεις του από τις ΗΠΑ, ο Ploetz τις περιέγραψε ως ένα μέρος όπου η νέα επιστήμη είχε γνωρίσει μεγάλους θριάμβους. Σχολίασε ότι ο λόγος για αυτούς τους θριάμβους ήταν ότι οι «Άριοι» βρίσκονταν σε μια μάχη ενάντια στους «Ινδιάνους, τους νέγρους και τις μικτές φυλές» και οι «οξυδερκείς γιάνκηδες» ανησυχούσαν ότι οι νέοι μετανάστες θα μπορούσαν να κερδίσουν το πάνω χέρι κόντρα στους μακροχρόνια κυριαρχούντες λευκούς χάρη στην άφθονη γονιμότητά τους. [20]

Μερικά χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στο Μόναχο ένα βιβλίο που στον τίτλο του επαινούσε τις ΗΠΑ ως το υποδειγματικό μοντέλο «φυλετικής υγιεινής». Ο συγγραφέας, αντιπρόξενος της Αυστροουγγαρίας στο Σικάγο, επαίνεσε τις Ηνωμένες Πολιτείες για την «νηφαλιότητα» και την «καθαρή πρακτική αίσθηση» που εφάρμοζαν δυναμικά για να αντιμετωπίσουν το σημαντικό πρόβλημα της φυλετικής υγιεινής. Το καθήκον της ημέρας ήταν η επιτυχής εκτέλεση της φυλετικής υγιεινής μέσω της ενθάρρυνσης της «αναπαραγωγής των πιο ικανών φυλετικά» και της αποθάρρυνσης αυτής των «κατώτερων». Επιπλέον, αυτό περιελάμβανε μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση των μεταναστών, σύμφωνα με την οποία όχι μόνο τα ανεπιθύμητα άτομα, αλλά και «ολόκληρες φυλές» θα εξαλείφονταν. [21] Η φυλετική υγιεινή εφαρμόστηκε επίσης σε άλλο επίπεδο: υπήρχε «η απαγόρευση των μικτών γάμων» και της «εξωσυζυγικής ανάμειξης λευκών και μαύρων φυλών», οποιαδήποτε παραβίαση αυτών των νόμων τιμωρούνταν με φυλάκιση έως και δέκα ετών. Όσοι διευκόλυναν το «έγκλημα» θα μπορούσαν να διωχθούν καθώς και όσοι εμπλέκονται άμεσα. Εκτός από τις νομικές αποφάσεις, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη σημασία των πραγματικών πρακτικών και πεποιθήσεων με τόσο ισχυρά μηνύματα όπως ότι η αγνότητα της φυλής θα επιδιωχθεί σχεδόν ασυνείδητα και η ανάμειξη με νέγρικο ή με ασιατικό αίμα θα θεωρείται έγκλημα και ντροπή. [22] Φτάσαμε ξανά στον πυρήνα της ναζιστικής ιδεολογίας και της ναζιστικής γλώσσας, με τη διερεύνηση της ορολογίας «Rassereinheit» [φυλετική αγνότητα] έναντι των «Rassenmischung» [ανάμειξη φυλών] και «Rassenschande» [φυλετική βεβήλωση] ή «Blutschande» [μόλυνση του αίματος].

Η γλωσσική επιρροή του αμερικανικού μοντέλου ισχύει και για άλλα κεντρικά θέματα του ναζιστικού ιδεολογικού λόγου. Ίσως αρκεί να πούμε ότι ακόμη και ο όρος «Endlösung» [τελική λύση] εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε βιβλία στις ΗΠΑ στα τέλη του 19ου προς τον 20ό αιώνα. Η αναφορά ήταν λιγότερο σαφής, ίσως, και χωρίς τις δολοφονικές συνέπειες του Χίτλερ, ωστόσο πρότεινε μια «τελική και πλήρη λύση» [endgültige und vollständige Lösung] ή την «τελική λύση» [die ultimative Lösung] στο πρόβλημα του «κατώτερου ανθρώπου», ιδιαίτερα του μαύρου. [23]

Είναι επίσης σημαντικό ότι οι δάσκαλοι του ναζισμού δεν ήταν μόνο Γερμανοί, όπως θα ΅ήθελε να πιστέψουμε η θεωρία του Γερμανικού Sonderweg [ιδιαίτερο πεπρωμένο]. Δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει πλήρως τον ναζισμό χωρίς να αναγνωρίσει την επικράτηση μιας παγκόσμιας επιθυμίας για την επίτευξη του είδους τρομοκρατικού καθεστώτος λευκής υπεροχής που είχε ΰπάρξει για πρώτη φορά στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Όσοι εστιάζουν την προσοχή τους μόνο στη Γερμανία δεν θα είναι ποτέ σε θέση να εξηγήσουν πλήρως τη φρίκη του χιτλερικού καθεστώτος.

Όταν ο Χίτλερ έδωσε την ομιλία του μπροστά στη Βιομηχανική Λέσχη του Ντίσελντορφ στις 27 Ιανουαρίου 1932 - μια ομιλία που τελικά του κέρδισε την υποστήριξη των εκπροσώπων της βιομηχανίας για την άνοδό του στην εξουσία - ο Φύρερ περιέγραψε τη σημαντική επιλογή που είχε να αντιμετωπίσει η Γερμανία και ολόκληρος ο κόσμος: επιλογή μεταξύ «του μέλλοντος ή της πτώσης της λευκής φυλής». Από την πλευρά του, ο Χίτλερ είχε αγωνιστεί στο έπακρο για να υπερασπιστεί «το απόλυτο έμφυτο αίσθημα κυριαρχίας από τη λευκή φυλή». [24] Όταν διαβάζουμε αυτό, είναι δύσκολο να μην σκεφτούμε τους πρωτοπόρους της λευκής υπεροχής στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, με την ίδια λογική, όταν διαβάζουμε για τα «ρατσιστικά συστήματα πεποιθήσεων» που εκφράστηκαν στις νότιες πολιτείες από ένοπλους και ένστολους άντρες κατά το «ιωβηλαίο της λευκής υπεροχής» στις αρχές του 20ού αιώνα, οδηγούμαστε πίσω στον ναζισμό:

1. «Το αίμα αποφασίζει». 2. Η λευκή φυλή πρέπει να κυριαρχεί. 3. Οι Τευτονικοί λαοί υποστηρίζουν την αγνότητα της φυλής. 4. Ο νέγρος είναι κατώτερος και έτσι θα παραμείνει. 5. «Αυτή είναι μια χώρα λευκών». 6. Καμία κοινωνική ισότητα. 7. Καμία πολιτική ισότητα. […] 10. Ας υπάρχει μόνο εκείνη η εκπαίδευση του Νέγρου που θα τον προορίζει για να υπηρετήσει τον λευκό άνθρωπο. […] 14. Ο χειρότερος λευκός μετράει περισσότερο από τον καλύτερο νέγρο. 15. Οι παραπάνω δηλώσεις εκφράζουν τη βούληση της Πρόνοιας. [25]

Οδηγούμαστε πίσω στον ναζισμό ακόμη περισσότερο γιατί αυτή η κατήχηση υποστηρίχθηκε από ανθρώπους που αφιερώθηκαν στη θεωρία και την πράξη στο έργο της απόλυτης ανωτερότητας των Αρίων. «Στο διάολο το Σύνταγμα», είπε ένας Αμερικανός Κυβερνήτης και Γερουσιαστής της Νότιας Καρολίνας (Benjamin Tillman), ενώ ένας Αμερικανός γερουσιαστής από τη Τζόρτζια (Thomas E. Watson) μίλησε για «την αποτρόπαια, δυσοίωνη, εθνική απειλή» της «νέγρικης κυριαρχίας».  Παρά μερικές μεμονωμένες επικριτικές φωνές που νόμιζαν ότι, τρομοκρατημένος όπως είναι, «ο Νέγρος δεν έκανε κακό», οι ρατσιστικές ομάδες εξακολουθούσαν να είναι προετοιμασμένες «να τον σκοτώσουν και να τον εξαφανίσουν από προσώπου γης». Ήταν αποφασισμένοι να θεσμοθετήσουν «μια φυλετική αυτοκρατορία που απορροφούσε τα πάντα», μια «απόλυτη ταύτιση της ισχυρότερης φυλής με την ίδια την ύπαρξη του κράτους». [26]

Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι η εκτίμηση του ναζισμού για τη Βόρεια Αμερική ήταν χωρίς κριτική. Υπήρχαν, βέβαια, θέματα για τα οποία δεν συμφωνούσαν. Για παράδειγμα, ο Χίτλερ και ο Ρόζενμπεργκ εξέφρασαν αρνητικές απόψεις για τον ρόλο που αποδόθηκε στους Εβραίους εκεί. Επιπλέον, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η επιρροή που συζητήθηκε εδώ δεν ήταν σε καμία περίπτωση μονοσήμαντη. Ο Stoddard σπούδασε στη Γερμανία και επηρεάστηκε βαθιά από τον Νίτσε. Επινόησε τον όρο «Under-Man» ως αντίστοιχο με τον όρο του Γερμανού φιλοσόφου, «Übermenschen» [υπεράνθρωποι], και όταν ανακοίνωσε την πλήρη αποστροφή του για τον «Under-Man» (που τον κατατρώγει ο φθόνος των ανώτερων χαρακτήρων) ήταν πιθανότατα επηρεασμένος από τις φιγούρες των «Schlechtweggekommenen» [άθλιων και κακόμορφων ατόμων] ή των «Misratenen» [αποτυχιών], στις οποίες αναφερόταν συχνά ο Νίτσε. [27]

Η σύνδεση που έγινε σε αυτό το δοκίμιο μεταξύ του ναζισμού και της αποικιακής παράδοσης, ιδιαίτερα στις μεθόδους αποικιακής επέκτασης της ηπείρου, ήταν προφανής στους μεγάλους θεωρητικούς του αντιαποικιακού απελευθερωτικού κινήματος. Όταν ο Φραντς Φανόν επέστησε την προσοχή στα εγκλήματα, τις «εκτοπίσεις, τις σφαγές, την καταναγκαστική εργασία και τη σκλαβιά» εκείνης της εποχής - που η αποικιοκρατία είχε διαπράξει «επί αιώνες» - πρόσθεσε επίσης ότι «ο ναζισμός μετέτρεψε ολόκληρη την Ευρώπη σε μια γνήσια αποικία». [28] Σήμερα, δυστυχώς, η αριστερά δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κυρίαρχη ιδεολογία που έχει κάθε συμφέρον να αθωώσει το σύστημα του καπιταλισμού, της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού. Αντίθετα, η αριστερά βλέπει ένα μόνο ολοκαύτωμα και περιορίζεται στο να κατηγορήσει μια μόνο χώρα και έναν μόνο καταραμένο λαό.

3. Αντισημιτισμός στις ΗΠΑ και στη Γερμανία

Μετά τη «γερμανοποίηση της γης», και επομένως την εξόντωση των «ιθαγενών» της Ανατολικής Ευρώπης, όσοι είχαν απομείνει έπρεπε να εργαστούν ως σκλάβοι ή μισοσκλάβοι στην υπηρεσία της κυρίαρχης φυλής. Οι Εβραίοι Μπολσεβίκοι, από την άλλη, επρόκειτο να εξοντωθούν πλήρως. Ήταν οι «Untermenschen» που διατάραξαν τη φυσική φυλετική ιεραρχία, ενθάρρυναν και καθοδηγούσαν τις εξεγέρσεις των κατώτερων φυλών, και ήθελαν ακόμη και να επιτύχουν «την εξόντωση των ευρωπαϊκών φυλών», αυτών των «Άριων» και «Ευρωπαίων-Άριων εθνών».

Πρέπει να καταστεί σαφές ότι οι εξελίξεις στον αντισημιτισμό δεν ήταν αποκλειστικά γερμανικές. Το μίσος των Εβραίων ήταν επιθετικό και στις δύο όχθες του Ρήνου στα τέλη του 19ου αιώνα, και η επιτυχία συγγραφέων όπως ο Edouard Drumont και η διαβόητη υπόθεση Alfred Dreyfus το μαρτυρούν. Και αυτές είναι οι δεκαετίες κατά τις οποίες η Γερμανία θεωρείται το κέντρο του Ιουδαϊσμού. Το 1848, ο Ένγκελς έγραψε: «Τα γερμανικά είναι παντού γνωστά ως η εβραϊκή παγκόσμια γλώσσα», που ομιλείται από Εβ΅ραίους «στη Νέα Υόρκη και την Κωνσταντινούπολη, στην Αγία Πετρούπολη και στο Παρίσι». [29] Ακόμη και στην αρχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Hermann Cohen, ένας σημαντικός Γερμανός φιλόσοφος εβραϊκής καταγωγής, δημοσίευσε ένα σύντομο βιβλίο το οποίο συζητούσε, ως κύριο θέμα του, την έννοια ότι «Γερμανία και Ιουδαϊσμός συνδέονται στενά». [30]

Η ήττα και η συνθήκη των Βερσαλλιών δεν οδήγησαν αμέσως σε ριζική αλλαγή. Η αναφορά του Leo Löwenthal σχετικά με τη Γερμανία της δεκαετίας του 1920 μπορεί να έχει ενδιαφέρον εδώ:

"Συνηθίζαμε να γελάμε για το γεγονός ότι υπήρχε ένα μικροσκοπικό ξενοδοχείο στη Φρανκφούρτη […] που είχε μια ταμπέλα που έγραφε «Οι Εβραίοι δεν είναι ευπρόσδεκτοι» ή «Δεν θέλουμε Εβραίους». Στη συνέχεια, υπήρχε ένα μικρό λουτρό, το Borkum κοντά στο Norderney, που ήταν «δεσμευμένο» για αντισημίτες. Αλλά δεν πήραμε τίποτα από αυτά στα σοβαρά. […] Δεν βίωσα πραγματικά το είδος του αντισημιτισμού που καθιστούσε αδύνατο να πάω σε ορισμένα εστιατόρια, ξενοδοχεία ή κλαμπ μέχρι να έρθω στην Αμερική. [31]

Επιπλέον, ο Oswald Spengler ένιωσε την ανάγκη να εκφράσει τη στάση του απέναντι στους Εβραίους το 1933, λέγοντας: «Όταν μιλάμε για φυλή δεν εννοείται με τον τρόπο που είναι της μόδας τώρα με τους αντισημίτες στην Ευρώπη και την Αμερική, δηλαδή, δαρβινικά και υλιστικά.» [32] Αυτό δείχνει ότι το επίπεδο του αντισημιτισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες φαινόταν υπερβολικό και χυδαίο όχι μόνο σε έναν συγγραφέα εβραϊκής καταγωγής του οποίου οι πεποιθήσεις ήταν ευθυγραμμισμένες με τη Σχολή της Φρανκφούρτης, αλλά και σε έναν αντιδραστικό αντισημίτη.

Η δημοκρατία της Βόρειας Αμερικής θα συνεισέφερε επίσης νωρίς και απίστευτα σε ένα ιδεολογικό μοτίβο που αργότερα θα έπαιζε μοιραίο ρόλο στην ιδεολογική διάδοση της «τελικής λύσης». Ακόμη και πριν από την εμφάνιση ναζιστών ιδεολόγων και ταραχοποιών, οι Αμερικανοί ιδεολόγοι της λευκής υπεροχής είχαν κάνει κοινή τη θεωρία ότι η εβραϊκή επιρροή καθοδηγούσε το επαναστατικό κίνημα που συγκλόνισε τη Δύση. Ο Madison Grant τόνισε τη «σημιτική ηγεσία» του «μπολσεβικισμού» [33] και ο Lothrop Stoddard στιγμάτισε το «σε μεγάλο βαθμό εβραϊκό μπολσεβικικό καθεστώς στη Σοβιετική Ρωσία σήμερα». [34]

Εδώ είναι σημαντικό να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στον ρόλο του Henry Ford. Λίγο μετά τον Οκτώβρη του 1917, ο μεγιστάνας της αυτοκινητοβιομηχανίας προσπάθησε να καταγγείλει την επανάσταση των Μπολσεβίκων ως αποτέλεσμα μιας εβραϊκής συνωμοσίας. Για το σκοπό αυτό ίδρυσε ένα περιοδικό το 1919, το Dearborn Independent, το οποίο είχε μεγάλη κυκλοφορία. Άρθρα από το περιοδικό δημοσιεύτηκαν στη συνέχεια σε μορφή βιβλίου τον Νοέμβριο του 1920, με τον τίτλο, Ο Διεθνής Εβραίος. Αυτό έγινε γρήγορα το πρώτο ιδεολογικό απάγκιο για τον διεθνή αντισημιτισμό. Θεωρίες που έπαιξαν κεντρικό ρόλο στη ναζιστική ιδεολογία μπορούμε να τις βρούμε εδώ. Για παράδειγμα, «Η ρωσική αναταραχή είναι φυλετική, όχι πολιτική ούτε οικονομική. Κρύβει κάτω από όλο τον ψεύτικο σοσιαλισμό της και τα άδεια συνθήματά της για «ανθρώπινη αδελφότητα» ένα ξεκάθαρο σχέδιο φυλετικού ιμπεριαλισμού». [35] Το βιβλίο του Φορντ συνέβαλε επίσης σε μεγάλο βαθμό στον ΅απόκτηση αξιοπιστίας και προώθηση διανομής των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών — μιας πλαστογραφίας που δημιουργήθηκε από τους κύκλους της τσαρικής μυστικής αστυνομίας και δημοσιεύτηκε στα ρωσικά το 1903 στην Αγία Πετρούπολη.

Αργότερα, μεγαλόσχημοι ναζί όπως ο Baldur von Schirach και ακόμη και ο Heinrich Himmler συνέχισαν να εξηγούν ότι εμπνεύστηκαν από τον Ford και ότι το έργο τους πηγάζει από την ιδεολογία του. Ο Χίμλερ συγκεκριμένα ισχυρίστηκε ότι «όλος ο κίνδυνος του Ιουδαϊσμού» δεν είχε γίνει αντιλη΅πτός πλήρως μέχρι το βιβλίο του Χένρι Φορντ, αποκαλώντας το «μια αποκάλυψη για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές». Το ίδιο ίσχυε και για τα Πρωτόκολλα. «Και τα δύο αυτά βιβλία μας έδειξαν το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να απελευθερώσουμε τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους από τον μεγαλύτερο εχθρό όλων: τον διεθνή Εβραίο», ισχυρίστηκε ο Χίμλερ. Και τα δύο έργα έπαιξαν «κρίσιμο» ρόλο στη διαμόρφωση των ιδεών του καθώς και του Χίτλερ. Είτε αυτοί οι ισχυρισμοί είναι αληθινοί είτε όχι, το βέβαιο είναι ότι ο Διεθνής Εβραίος δημοσιεύτηκε με μεγάλη περηφάνια στο Τρίτο Ράιχ, με προλόγους να επαινούν τον Αμερικανό συγγραφέα και βιομήχανο για τη διευκρίνιση του «εβραϊκού ζητήματος» [Judenfrage], και επίσης να τονίζεται η σύνδεση του Χένρι Φορντ με τον Αδόλφο Χίτλερ. [36]

Σχετικά με τη μολυσματικότητα του αντισημιτισμού στη Γαλλία προς τα τέλη του 19ου αιώνα, ένας κορυφαίος Ισραηλινός ερευνητής, ο Zeev Sternhell, μίλησε για τη «γαλλική προέλευση του φασισμού». [37] Αλλά αυτή η άποψη είναι μονόπλευρη, ακόμα κι αν έχει το πλεονέκτημα να αμφισβητεί τον μύθο μιας Γερμανίας που αντιπροσωπεύει επίμονα την αντίδραση στη χειρότερή της κατάσταση. Θα ήταν πιο σωστό να μιλήσουμε για τον φασισμό και τον ναζισμό ως έχοντες διεθνή προέλευση. Στην επεξεργασία των κινήτρων της εβραιομπολσεβίκικης συνωμοσίας, κίνητρα που δήθεν απειλούσαν ολόκληρο τον κόσμο αφού πρώτα κατάπιαν τη χώρα τους, κεντρικό ρόλο έπαιξαν οι εκπρόσωποι της λευκής ρωσικής αντεπανάστασης, που μετανάστευσαν από τη Σοβιετική Ένωση στη Γερμανία. Όμως, ακόμη μεγαλύτερος είναι ο ρόλος που έπαιξε το μοντέλο της Βόρειας Αμερικής στην παροχή ενός σχεδίου για το αποικιακό και φυλετικό πρόγραμμα του Χίτλερ, ιδιαίτερα στις νότιες πολιτείες. Όσον αφορά την ιδεολογική προετοιμασία της «τελικής λύσης», πρέπει φυσικά να έχουμε πάντα κατά νου τη Γερμανία, αλλά είναι σημαντικό να μην παραβλέπουμε το διεθνές πλαίσιο.

4. Η ρατσιστική αντεπανάσταση από τις ΗΠΑ στη Γερμανία

Αυτό δεν είναι θέμα εντρύφησης σε έναν κοινότοπο «αντιαμερικανισμό», όπως συχνά κατηγορούνται ότι κάνουν όσοι αρνούνται να υποταχθούν στην ιερή εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών ως ναού της ελευθερίας. Αντίθετα, η ανάδειξη της επιρροής που είχε το αμερικανικό αντιδραστικό κίνημα στους Γερμανούς και τους Ευρωπαίους αντιδραστικούς σημαίνει επίσης να τονισθεί η αξία μιας ξεχασμένης ως επί το πλείστον μεγάλης επανάστασης που έλαβε χώρα στις ΗΠΑ. Το τέλος του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου σηματοδότησε όχι μόνο την κατάργηση της δουλείας αλλά και την εμφάνιση μιας πολυεθνικής δημοκρατίας — έστω και υπό τις δύσκολες συνθήκες μιας μακροχρόνιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Στις νότιες πολιτείες οι πρώην ιδιοκτήτες δούλων είχαν μετατραπεί σε απείθαρχους αντάρτες και τα στρατεύματα της Ένωσης χρειάζονταν τη συνεργασία των Μαύρων για να αποκτήσουν τον έλεγχο. Οι μαύροι είχαν πλέον πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και ως εκ τούτου έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην ψηφοφορία και στην απόκτηση πρόσβασης σε αντιπροσωπευτικά όργανα και, περιστασιακά, με ηγετικούς ρόλους.

Αυτή η περίοδος της ανοικοδόμησης (Reconstruction) μπορεί να ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος στην ιστορία των Αφροαμερικανών, αλλά ήταν απελευθερωτική μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, μέχρι το 1877. Σε αντάλλαγμα για τη συμφωνία τους για την ακατάσχετη εθνική ενότητα και την προστασία της βιομηχανίας που ήταν προς όφελος του Βορρά, οι πρώην ιδιοκτήτες δούλων, που μέχρι τώρα κρατούνταν υπό έλεγχο από την κυβέρνηση, απομάκρυναν τον στρατιωτικό και πολιτικό έλεγχο και κέρδισαν ξανά την αυτοδιοίκησή τους. Ως αποτέλεσμα, οι μαύροι έχασαν τα πολιτικά (και σε μεγάλο βαθμό και τα κοινωνικά) δικαιώματά τους, μέσω της ψήφισης νομοθεσίας: επρόκειτο να υπάρξει ένα φυλετικό κράτος που θα εφάρμοζε τον αυστηρότερο φυλετικό διαχωρισμό, τη βάναυση καταπίεση και την υποβάθμιση όσων ήταν ύποπτοι για έστω και μία μόνο σταγόνα μη λευκού αίματος (ο κανόνας της μίας σταγόνας). Αυτό το κράτος άσκησε ένα φρικτό καθεστώς τρομοκρατίας εναντίον οποιουδήποτε μαύρου που τολμούσε να αμφισβητήσει το καθεστώς της λευκής υπεροχής, έστω και μόνο στη σεξουαλική του συμπεριφορά. Η δεύτερη αμερικανική επανάσταση που έλαβε χώρα μεταξύ του Εμφυλίου Πολέμου και της Εποχής της Ανασυγκρότησης υπέστη μια τόσο καταστροφική ήττα που εκδηλώθηκε και σε ιδεολογικό επίπεδο: η ιδέα της φυλετικής ισότητας γελοιοποιήθηκε και η απανθρωποποίηση των Μαύρων, οι οποίοι παριστάνονταν ως ανεπανόρθωτοι άγριοι ή απλά ζώα, αυξήθηκε.

Όπως υποστήριξε ο Γκέοργκ Λούκατς, η ήττα του Αγροτικού Πολέμου στη Γερμανία και της επανάστασης του 1848 στη Γερμανία και την Ευρώπη μπορεί κάλλιστα να επηρέασαν τη διεθνή αντίδραση που είχε ως αποτέλεσμα τον φασισμό και τον ναζισμό. Αλλά αυτό που είχε πολύ μεγαλύτερη επιρροή ήταν η αποτυχία του Κινήματος της κατάργησης της δουλείας στην Αμερική. Η αλλαγή που έγινε εξαιτίας αυτής της αποτυχίας είχε ήδη αναγνωριστεί από τους πιο διορατικούς μάρτυρες εκείνης της εποχής. Ο Φρίντριχ Ράτζελ, ένας από τους μεγάλους θεωρητικούς της γεωπολιτικής, ζωγράφισε μια πολύ ξεχωριστή εικόνα κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα: η ιδέα της πίστης στην αρχή της «ισότητας» είχε εξαφανιστεί, για να αντικατασταθεί από την πραγματικότητα. της «φυλετικής αριστοκρατίας». Δεν επρόκειτο απλώς για κλοπή των πολιτικών δικαιωμάτων των Μαύρων. Αν και κάποιοι μπορεί να προσπαθήσουν να το αγνοήσουν, σύμφωνα με τον Ράτζελ, ο «χρωματικός διαχωρισμός» διαπερνούσε την αμερικανική κοινωνία τόσο έντονα που «επηρέασε ακόμη και το Ινστιτούτο για Τυφλούς». Ο απόλυτος διαχωρισμός κατοχυρώθηκε στο νόμο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και στην κοινωνία γενικότερα. Ο «μεικτός γάμος» μεταξύ των φυλών όχι μόνο απαγορευόταν συχνά από το νόμο, αλλά, επιπλέον, συχνά αποθαρρύνονταν ζευγάρια διαφορετικών φυλών από το να παντρευτούν επειδή οι απόγονοί τους υπολογίζονταν ως Μαύροι και επομένως υπόκεινταν στις ίδιες σκληρές διακρίσεις. Οι Αφροαμερικανοί απομονώθηκαν σαν σε κλοιό και αποκλείστηκαν από τις «μεγάλες εθνικές ενώσεις» (συμπεριλαμβανομένων των συνδικάτων). Εκείνοι που εναπέθεσαν τις ελπίδες τους για ισότητα στις συνέπειες της ευημερίας, της εκπαίδευσης και της ανατροφής δέχθηκαν επίθεση ως «ιδεαλιστές» και «φανατικοί της εκπαίδευσης». Στην πραγματικότητα, οι «μορφωμένες νέγρικες οικογένειες» υφίσταντο διακρίσεις πιο σκληρές από το συνηθισμένο και θεωρούνταν ύποπτοι ως τα πιο επικίνδυνα μέλη της κατώτερης φυλής. Υπήρχαν οφέλη από την κατάργηση; Η «κοινωνική επαφή» μεταξύ λευκών και μαύρων «[ήταν] πιο περιορισμένη από ό,τι την εποχή της δουλείας». Επιπλέον, σε νομικό επίπεδο, τα διάφορα νομοθετήματα υπονομεύονταν από το γεγονός ότι η νομοθεσία ερμηνευόταν εντελώς διαφορετικά ανάλογα με τη φυλή - όπως φαίνεται από τον νόμο Lynch (λιντσάρισμα) κατά των Μαύρων και την «καταπίεση και εξόντωση των ιθαγενών Αμερικανών». Και οι μετανάστες από την ανατολή, οι τελευταίες από τις «τρεις ομάδες των «έγχρωμων», επηρεάστηκαν από τη σφοδρότητα του καθεστώτος της λευκής υπεροχής.

Πρέπει να σημειωθεί ότι μετά το κίνημα της κατάργησης της δουλείας, το σχέδιο μιας κοινωνίας βασισμένης στην αρχή της φυλετικής ισότητας απέτυχε παταγωδώς. Στις ΗΠΑ, υπήρχε μια κοινωνία που «απέφευγε τη δουλεία, αλλά [διατήρησε] το είδος της υποτέλειας ανάλογα με τη φυλή μεταξύ της κοινωνικής διαστρωμάτωσης», η οποία τηρούσε την αρχή της «φυλετικής αριστοκρατίας». Ο Ratzel κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «η εμπειρία έχει δείξει ότι είναι απαραίτητο να αναγνωρίζονται οι φυλετικές διαφορές», αποδεικνύονται πολύ πιο ανθεκτικές «από την κατάργηση της δουλείας που αποδείχθηκε ότι ήταν ένα απλό επεισόδιο ή πείραμα». [38] Έγινε μια «ανατροπή» σχετικά με τους υποστηρικτές της κατάργησης και τους υποστηρικτές της αρχής της ισότητας. Ο Ράτζελ υποστήριξε ότι αυτά τα στοιχεία θα είχαν συνέπειες που θα φτάσουν πέρα από το εσωτερικό των ΗΠΑ, επιμένοντας ότι «βρισκόμαστε στο χείλος των επιπτώσεων, επιπτώσεις που θα αγγίξουν την Ευρώπη περισσότερο από την Ασία». [39]

Ο Ράτζελ δεν ήταν μόνος στην πρόβλεψή του ότι τελικά οι θεωρίες και οι πρακτικές της λευκής υπεροχής θα ασκούσαν επιρροή πέρα από τα σύνορα των ΗΠΑ. Το 1926, ο Ziegler τόνισε ότι «ο ΅ηχος μιας Αμερικής που έχει επαναστατήσει κοινωνικά από τα πάνω» παίζει ακαταμάχητη μουσική που θα πέσει σε ευήκοα ΅ωτα πέρα από τον Ατλαντικό. Αυτό προκύπτει ως αποτέλεσμα της θεωρητικής αναγνώρισης και πρακτικής εφαρμογής του «σιδηρού νόμου της ανισότητας» — όχι μόνο των ατόμων αλλά και των φυλών όλο και περισσότερο. [40]

Συγκεκριμένα, είναι ο Hoffmann, ο προαναφερθείς αντιπρόξενος της Αυστροουγγαρίας, που αναγνώρισε τις επεκτατικές δυνατότητες της ρατσιστικής αντεπανάστασης που ακολούθησε την αποτυχία της Ανασυγκρότησης. Σχολίασε ότι παρά τον «Εμφύλιο Πόλεμο της κατάργησης» στις ΗΠΑ, εξακολουθεί να υπάρχει «απαγόρευση της φυλετικής ανάμειξης» επικυρωμένη από το ανώτατο δικαστήριο. Επίσης, εκτός αυτού υπήρχε ο αποκλεισμός των Μαύρων από το δικαίωμα ψήφου καθώς και ο διαχωρισμός σε εκκλησίες, σχολεία, μέσα μαζικής μεταφοράς κ.λπ. Ξεχασμένη ήταν επίσης «η διδασκαλία των φυσικών δικαιωμάτων», σε αυτή την «ελεύθερη» χώρα που τόσο συχνά λέγεται ότι συμβολίζει την ίδια την ελευθερία. Η Ευρώπη χρειαζόταν επειγόντως να ακολουθήσει. Στην Ευρώπη οι Μαύροι από αποικίες υποτιμούνταν ως «ενδιαφέροντες και εξωτικοί» από την κοινωνία. Τι διαφορά μεταξύ της συμπεριφοράς των Αμερικανών, «τόσο περήφανων για την αγνότητα της φυλής τους», που αποφεύγουν την επαφή με μη λευκούς, ακόμη και αυτούς που έχουν μόνο «μια σταγόνα νέγρικο αίμα» να κυλάει στις φλέβες τους! «Πουθενά δεν γράφτηκαν ή ειπώθηκαν τόσο πολλά για τη φυλή και τη φυλετική κυριαρχία όσο στην Αμερική». Πράγματι, «το όνειρο του Galton, η φυλετική υγιεινή να γίνει η θρησκεία του μέλλοντος, πλησίασε την πραγματοποίηση στην Αμερική. Σε μια πορεία νίκης χωρίς σύγκριση, το όνειρό του κατέκτησε τον Νέο Κόσμο». Η εξάπλωση της φυλετικής υγιεινής, που κυρίευσε τις ΗΠΑ, δεν σταμάτησε στα σύνορά τους. Συμπερασματικά, ήταν ο «homo europaeus», ο γερμανικός ή νορδικός τύπος, που [βρήκε] στην Αμερική τους πιο πολυάριθμους θαυμαστές του». [41] «Αν η Αμερική μπορεί με οποιονδήποτε τρόπο να είναι ο δάσκαλος της Ευρώπης, τότε [ήταν] στο «Neger-[und Rassen]frage» [το ζήτημα των νέγρων και της φυλής]». [42]

Είναι ακόμη πιο απαραίτητο να σημειώσουμε το παράδειγμα που έδωσε η Βόρεια Αμερική, επειδή το φυλετικό κράτος είχε περισσότερα από ένα μόνο εσωτερικό πολιτικό νόημα. Έχουμε να κάνουμε με ένα κίνημα που είχε ως στόχο να «καλλιεργήσει μια νέα, ιδανική, κυριαρχούσα στον κόσμο φυλή». Αυτή ήταν μια ιδεολογία που δεν επέτρεπε στην Ευρώπη να μείνει πίσω, καθώς «οι εξευγενιστικές φυλετικές απόπειρες της Αμερικής ήταν υποδειγματικές», και έτσι κάλεσε την Ευρώπη να ακολουθήσει το παράδειγμά της. [43]

Η ανησυχία για υστέρηση σε σχέση με τις ΗΠΑ στην πρακτική εφαρμογή ενός δόγματος που θα έκρινε τη μοίρα του κόσμου εξαπλώθηκε στην Ευρώπη. Το 1923, ένας Γερμανός γιατρός, ο Fritz Lenz, παραπονέθηκε ότι η Γερμανία ήταν πολύ πίσω από τις ΗΠΑ όσον αφορά τις εξελίξεις στη «φυλετική υγιεινή». [44] Μετά την παράδοση της εξουσίας στους Ναζί, οι φυλετικοί ιδεολόγοι και «επιστήμονες» τόνισαν ότι «[υπήρχαν] πολλά να μάθει η Γερμανία από το συστηματικό παράδειγμα των Βορειοαμερικανών», σύμφωνα με τον Hans F. Günther το 1934. Ο Günther συνέχισε σχολιάζοντας ότι ευτυχώς οι Γερμανοί δεν έμειναν πολύ πίσω και είχαν αρχίσει να προλαβαίνουν, αναγνωρίζοντας τη σημασία του «σιδηρού νόμου της ανισότητας» για τις φυλές και τα άτομα, μια αρχή που παρέδωσε ο βορειοαμερικανός συγγραφέας Stoddard. [45]

Τέλος, ο ίδιος ο Χίτλερ αναφέρθηκε έμμεσα στην ιδεολογία της λευκής υπεροχής. Το 1928 έπλεξε το εγκώμιο της «Αμερικανικής Ένωσης», η οποία είχε «υιοθετήσει ειδικά μέτρα για τη μετανάστευση, εμπνευσμένα από τις διδασκαλίες των ερευνητών της δικής της φυλής». Το παράδειγμα της Αμερικής, σημείωσε ο Χίτλερ, έδειξε ότι «το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα έχει το καθήκον να εφαρμόσει υπάρχουσες ή αναδυόμενες ανακαλύψεις της φυλετικής επιστήμης στην πρακτική πολιτική». Επιπλέον, οι διδασκαλίες πέρα από τον Ατλαντικό είναι επίσης πολύτιμες για τους εθνικοσοσιαλιστές από μια θεωρητική έννοια, σχολίασε ο Χίτλερ, αφού «ανησυχούμε για τις επιστημονικές γνώσεις που φωτίζουν την παγκόσμια ιστορία». [46]

Επομένως, αυτό είναι ένα χρήσιμο κλειδί που πρέπει να έχουμε στη διάθεσή μας, που μας βοηθά μας να φτάσουμε —πέρα από επιφανειακά φαινόμενα— στην κατανόηση των πολιτικών και κοινωνικών συγκρούσεων, όχι μόνο του παρόντος, αλλά και του παρελθόντος.

5. Ο Gobineau και οι «Αγγλοαμερικανοί»

Πάνω απ' όλα, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ένα πράγμα: η τάση να εξηγείται ολόκληρη η ιστορία της Γερμανίας ως ένα είδος προετοιμασίας για την «τελική λύση», τάση που πραγματικά επικρατεί σήμερα, θα πρέπει να μας οδηγήσει στο να αναλογιστούμε τις δεκαετίες πριν από το Τρίτο Ράιχ, όπου η έκταση και η πλήρης φρίκη της γενοκτονίας εκφράστηκε τόσο στα δεινά των ιθαγενών της Αμερικής όσο και, ξεκάθαρα, στο έθνος των εξολοθρευτών, τους Αγγλοαμερικανούς. Ας διαβάσουμε τον Arthur de Gobineau, ο οποίος έγραψε ότι, σε αντίθεση με τον γερμανικό λαό που ήταν διατεθειμένος να «μοιραστεί τη χώρα με τους πρώην κατακτητές», το αγγλοσαξονικό έθνος που ήταν εγκατεστημένο στην Αμερική χαρακτηριζόταν από την ανελέητη ακαμψία τους απέναντι στους ιθαγενείς. Δεν ήταν «μόνο οι τρόποι τους» που «δεν μπορούσαν πια να ανεχθούν», ήταν η ίδια η «ζωή» τους που δεν μπορούσαν πλέον να επιτρέψουν. Ο γερμανικός λαός, σύμφωνα με τον Γάλλο συγγραφέα,

"ήταν πολύ σφριγηλός από τη φύση του για να κατανοήσει την επιβολή της χρήσης ισχυρών ποτών ή δηλητηρίων στους υπηκόους του ή στα ξένα έθνη. Αυτό είναι μια εφεύρεση της σύγχρονης εποχής. Ούτε οι Βάνδαλοι, οι Γότθοι, οι Φράγκοι ούτε οι πρώτοι Σάξονες θα το είχαν σκεφτεί και ακόμη και ο πολιτισμός του αρχαίου κόσμου, όσο εκλεπτυσμένος και παρακμιακός κι αν ήταν, δεν είχε ποτέ μια τέτοια ιδέα. Ούτε οι Βραχμάνοι ούτε οι Μάγοι βρήκαν την ανάγκη να εξαλείψουν ολοκληρωτικά οτιδήποτε δεν ακολουθούσε τον τρόπο σκέψης τους. Ο πολιτισμός μας είναι ο μόνος που έχει αυτό το ένστικτο για βία και φόνο, είναι ο μόνος που ενεργεί - χωρίς θυμό, χωρίς ταραχή, αλλά αντίθετα με εξαιρετικά παραληρηματική πραότητα και συμπάθεια, μια έκφραση της πιο απεριόριστης ευγένειας - έτσι ώστε να περικυκλώνεται αδιάκοπα από τάφους."

Ο Gobineau θεώρησε ασφαλώς την ηθική ευθύνη σε αυτή την περίπτωση υπερβολική και ακατάλληλη, γράφοντας ότι οι Αγγλοαμερικανοί, ως πεπεισμένοι και αληθινοί εκπρόσωποι αυτού του τύπου κουλτούρας, διαμόρφωσαν τους νόμους τους ανάλογα. Δεν μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει. Ωστόσο, αυτή η κρίση δεν θα γινόταν αποδεκτή σήμερα, αν προσπαθούσε κανείς να την εφαρμόσει στο Άουσβιτς και στη ναζιστική γενοκτονία. Ωστόσο, οι Αγγλοαμερικανοί ήταν, κατά μία έννοια, υπεύθυνοι για ένα μεμονωμένο Ολοκαύτωμα: ο ριζοσπαστικός τρόπος με τον οποίο εξολοθρεύτηκαν οι Ιθαγενείς της Αμερικής «ήταν εντελώς νέος στη γη». [47]

Σχετικά με τους Βορειοαμερικανούς αποίκους, ο Theodor Waitz, Γερμανός θεωρητικός των φυλών, επεσήμανε το πληρέστερο παράδειγμα της γενοκτονίας αυτής της εποχής:

"Σύμφωνα με τη διδασκαλία της αμερικανικής σχολής […] οι ανώτερες φυλές είναι αποφασισμένες να καταστείλουν τις κατώτερες, όπως συνέβαινε πάντα στη γη όταν υπάρχει μια ανώτερη οντότητα και μια κατώτερη. Ο χαμός των κατώτερων φυλών αντιστοιχεί στον θεϊκό σκοπό και δείχνει όχι μόνο την αναγνώρισή μας στο δικαίωμα των λευκών Αμερικανών να εξοντώσουν τους Ερυθρόδερμους Ινδιάνους, αλλά επίσης προσδιορίζει την ευσέβεια στο να επαινούν τον τρόπο με τον οποίο πάντα αφοσιώνονταν ως διαφωτισμένα και διορατικά εργαλεία για την επίτευξη η πραγματοποίηση της εξόντωσης. Ο ευσεβής απόστολος του φόνου μπορεί να αισθάνεται θλίψη για την ατυχή μοίρα της κόκκινης ινδιάνικης φυλής, αλλά βρίσκει παρηγοριά στο γεγονός ότι ακολουθούνται οι φυσικοί νόμοι, νόμοι που κυριαρχούν στην άνοδο και την πτώση των λαών, σύμφωνα με τις φυσικές ορμές και τα ένστικτα που φυτεύτηκαν στις επιμέρους ράτσες από τον ίδιο τον δημιουργό." [48]

Ας στραφούμε στον Φραγκλίνο Ρούσβελτ, ο οποίος κατατρόμαξε από τα τρομερά εγκλήματα του Τρίτου Ράιχ κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και γοητεύτηκε στιγμιαία από το περίεργο σχέδιο του «ευνουχισμού» των Γερμανών. [49] Ίσως αν ο Αμερικανός πολιτικός είχε διαβάσει τον Gobineau και τον Waitz και τα συναισθήματά τους για τον εξοντωτικό ρατσισμό της «αμερικανικής σχολής», θα μπορούσε να διστάσει, κατανοώντας ότι η ιδέα της αποφυγής της επανάληψης τέτοιων πρακτικών μέσω του «ευνουχισμού» των ηγετών μπορεί να επηρεάσει τους λαούς στους οποίους ανήκε ο ίδιος. Υπάρχει μια θεμελιώδης αλήθεια που δεν πρέπει να ξεχνάμε: μακριά από την επανάληψη πανομοιότυπων εκδοχών, η ιστορία είναι αξιοσημείωτη για τις συνεχείς και ριζικές αλλαγές της. Είναι καιρός να τελειώσει ο μύθος μιας ταυτότητας που παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου.

Στο σημείο αυτό μπορούμε να προσθέσουμε μια θεώρηση πολιτικού στρατηγικού χαρακτήρα. Καλώς ή κακώς, όσο ελλιπώς και ανεπαρκώς, η Γερμανία προσπάθησε να συμβιβαστεί με το παρελθόν και με τη φρίκη του Τρίτου Ράιχ. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αντίθετα, οι Αμερικανοί ηγέτες και ιδεολόγοι εκθειάζουν τη χώρα τους ως «την παλαιότερη δημοκρατία στον κόσμο». Μια τέτοια ιστορική παρουσίαση κάνει τη μοίρα των Ινδιάνων και των Μαύρων να φαίνεται εντελώς ασήμαντη. Δεν έχει γίνει ούτε μια αόριστη προσπάθεια επεξεργασίας του παρελθόντος. Και αυτή ακριβώς η καθαρή συνείδηση είναι που δίνει στην Ουάσιγκτον την ώθηση να εξάγει τη «δημοκρατία» με τη δύναμη των όπλων. Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι σκέτη τρέλα να ενισχύουμε τις καθαρές συνειδήσεις των σημερινών εξαιρετικά επικίνδυνων ιμπεριαλιστών με τη συνεχή συζήτηση για μια αιώνια αντιδραστική Γερμανία.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Alexis de Tocqueville, L’Ancien Régime et la Révolution, κεφ. 1 και 4, στο: Oeuvres complètes (1951), επιμέλεια Jakob Peter Mayer, Gallimard, Παρίσι, τ. 2, σ. 331. 

[2] Β. Ι. Λένιν, “The Three Sources and Three Component Parts of Marxism” (1913).

[3] Arthur Moeller van den Bruck, Das Recht der jungen Völker (1919), Piper, Mόναχο, σ. 39-59, 84, 102. 

[4] Leopold Ziegler (1926), Amerikanismus, στο: Weltwirtschaftliches Archiv. τ. 23, σ. 69-71, 73, 77. 

[5] Α. Χίτλερ, Zweites Buch (1928), σ. 125. 

[6] Α. Χίτλερ, Mein Kampf (1925), σ. 153. 

[7] Α. Χίτλερ, Mein Kampf (1925), σ. 428. 

[8] Α. Χίτλερ, Zweites Buch (1928), σ. 131. 

[9] Α. Χίτλερ, Mein Kampf (1925), σ. 730 και: Zweites Buch (1928), σ. 152. 

[10] Α. Χίτλερ, Mein Kampf (1925), σ. 223-4. 

[11] Α. Χίτλερ, Mein Kampf (1925), σ. 340. 

[12] Α. Χίτλερ, Mein Kampf (1925), σ. 339. 

[13] Alfred Rosenberg, Der Mythus des 20. Jahrhunderts (1930), σ. 666, 673. 

[14] Alfred Rosenberg, Der Mythus des 20. Jahrhunderts (1930), σ. 668. 

[15] Χίτλερ, στο: H. R. Trevor-Roper, 1953. Hitler’s Table Talk, 1941-1944.

[16] στο: Léon Poliakov and Joseph Wulf (1978), Das Dritte Reich und seine Denker (1959), Saur, Μόναχο, σ. 409. 

[17] Warren G. Harding, Birmingham Speech (October 1921), στο: Lothrop Stoddard, The Rising Tide of Color: The Threat Against White World-Supremacy (1920).

[18] Stefan Kühl, The Nazi Connection. Eugenics, American Racism and German National Socialism (1944), Oxford University Press, Νέα Υόρκη, σ. 61. 

[19] Lothrop Stoddard, The Revolt Against Civilization: The Menace of the Under Man (1922), σ. 42, 252.

[20] Alfred Ploetz, Grundlinien einer Rassen-Hygiene. I. Theil: Die Tüchtigkeit unserer Rasse und der Schutz der Schwachen (1895), Fischer, Βερολίνο, σ. 77. 

[21] Géza von Hoffmann (1913), Die Rassenhygiene in den Vereinigten Staaten von Nordamerika, Lehmanns, Μόναχο, σ. ix, 17, 111, 114. 

[22] στο ίδιο, σ. 67, 17.   ΄΅  

[23] Domenico Losurdo, Freiheit als Privileg, Eine Gegengeschichte des Liberalismus (2010), PapyRossa, Κολωνία, σ. 10. 

[24] Χίτλερ, Reden und Proklamationen 1932-1934 (2004), επιμέλεια Max Domarus, σ. 75, 78. 

[25] Thomas Pearce Bailey (1913), Racial creed of the Southern people, στο: C. Vann Woodward, Origins of the New South 1877-1913 (1971).

[26] στο ίδιο, p. 352-3.

[27] Domenico Losurdo, Nietzsche, the Aristocratic Rebel: Intellectual Biography and Critical Balance-Sheet (2009), Argument/InkriT, Αμβ΅ούργο, σ. 793. 

[28] Frantz Fanon, Les damnés de la terre (1961), Librairie François Maspero, Παρίσι, σ. 57.

[29] Φ. Ένγκελς, “The Frankfurt Assembly Debates the Polish Question” (1848).

[30] Hermann Cohen, Deutschtum und Judentum (1915), Töpelmann, Giessen, σ. 48. 

[31] στο: Hartmut Scheible, Theodor W. Adorno (1989), Rowohlt, Αμβ΅ούργο, σ. 13. 

[32] Oswald Spengler, Jahre der Entscheidung Beck (1933), Μόναχο, σ. 157. 

[33] από την εισαγωγή του Madison Grant στο: The Rising Tide of Color: The Threat Against White World-Supremacy (1920).

[34] Lothrop Stoddard, The Revolt Against Civilization: The Menace of the Under Man (1922), σ. 42, 152.

[35] Henry Ford, The International Jew: The World’s Foremost Problem (1920).

[36] βλ. Domenico Losurdo, Kampf um die Geschichte. Der historische Revisionismus und seine Mythen — Nolte, Furet und die anderen (2007), PapyRossa, Κολωνία. 

[37] Zeev Sternhell, La droite révolutionnaire. Les origines françaises du facisme 1885-1914 (1978), Seuil, Παρίσι. 

[38] Friedrich Ratzel (1893), Politische Geographie der Vereinigten Staaten von Amerika unter besonderer Berücksichtung der natürlichen Bedingungen und wirtschaftlichen Verhältnisse, Oldenburg, Μόναχο, σ. 282, 180. 

[39] στο ΅΄ιδιο, σ. 179-182, 283. 

[40] Leopold Ziegler, Amerikanismus (1926), στο: Weltwirtschaftliches Archiv. τ. 23, σ. 69-89. 

[41] Géza von Hoffmann, Die Rassenhygiene in den Vereinigten Staaten von Nordamerika (1913), Lehmanns, Μ΄όναχο, σ. 114, 14. 

[42] στο ίδιο, σ. 46 και 67. 

[43] στο ΅΄ίδιο, σ. 114, 14 και 125. 

[44] στο: Robert Jay Lifton, The Nazi Doctors. Medical Killing and the Psychology of Genocide (1986), γερμ. μτφρ. Ärzte im Dritten Reich (1988), Klett-Cotta, Στουτγάρδη, σ. 29. 

[45] Hans F. K. Günther, Rassenkunde des deutschen Volkes (1922) Lehmanns, Μόναχο, σ. 465. 

[46] A. Χίτλερ, Zweites Buch (1928), σ. 125, 127. 

[47] Arthur de Gobineau, Essai sur l'inégalité des races humaines (1853-55), γερμ. μτφρ. L. Schemann, Versuch über die Ungleichheit der Menschenrassen (1904), Στουτγάρδη, τ. 4, σ. 278-81. 

[48] Theodor Waitz, Anthropologie der Naturvölker (1859), στο: Ueber die Einheit des Menschengeschlechtes und den Naturzustand des Menschen, Λειψία, σ. 430. 

[49] Φραγκλίνος Ρούσβελτ, συζήτηση με Henry Morgenthau, στο: Mostly Morgenthau — A Family History (1991), Νέα Υόρκη, Ticknor and Fields, σ. 365.