Radical Desire

Σελίδες 55-67 στο: Heinrich Scheel (Hrsg): Konservatismus als politisches Stroemung und politische Ideologie (1984) Στις 22 Νοεμβρίου του τρέχοντος έτους, ένα μεγάλο δοκίμιο εμφανίστηκε στην «Frankfurter Allgemeine Zeitung» με θέμα «Σχετικά με τον εχθρό και την εχθρότητα. Διαβάστε ξανά τον Καρλ Σμιτ για την έννοια του πολιτικού». Μας είναι αδιάφορος εδώ ο συγγραφέας του δοκιμίου. Σημασία έχει κάτι άλλο: Η αντιπροσωπευτική εφημερίδα του γερμανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να ανακοινώσει πόσο λάθος είναι το ότι «οι κυρίαρχες γενιές στη μεταπολεμική Γερμανία» δεν συλλογίζονται σύμφωνα με τις κατηγορίες του Καρλ Σμιτ, σύμφωνα με τις οποίες το βασικό αντικείμενο της πολιτικής είναι η διάκριση «φίλου και εχθρού». Αντίθετα, αυτές οι «κατεστημένες γενιές» έχουν αναπτύξει μια «δημόσια γλώσσα» που «χρησιμοποιεί τη λέξη «εταίρος» για εκπροσώπους αντίθετων συμφερόντων και χρησιμοποιεί ένα λεξιλόγιο όπως η «αλληλεγγύη» ακριβώς σε εκείνες τις καταστάσεις στις οποίες δύσκολ...

»Der deutsche »Sonderweg« und die deutschen Perspektiven« στο: Κονδύλης Π.: Das Politische im 20. Jahrhundert. Von den Utopien zur Globalisierung, Heidelberg: Manutius, 2001, pp. 161-180 Το ζήτημα των γερμανικών προοπτικών δεν μπορεί να συζητηθεί ανεξάρτητα από το ζήτημα της γερμανικής «ειδικής ιστορικής πορείας (Sonderweg ή εξαιρετισμός)». Πράγματι, πρέπει να δεχτεί κανείς μια αλληλεπίδραση μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος, ανεξάρτητα από το πώς ερμηνεύει τις λέξεις «ειδική πορεία», έστω κι αν με αυτό τον όρο νοείται ακριβώς το απαραίτητο μοναδικό μονοπάτι, που οδηγεί στην παρούσα κατάσταση και κατά συνέπεια έχει καθορίσει το πλαίσιο για τη μέλλουσα δράση. Με τη σημερινή κυρίαρχη αρνητική χρήση της έννοιας της γερμανικής «ειδικής πορείας», θέτει κανείς το ερώτημα σχετικά με την αλληλεπίδραση μεταξύ του γερμανικού παρελθόντος και του μέλλοντος, όχι, ωστόσο, απλώς με ιστορικές, αλλά και με πολιτικές προθέσεις. Εδώ πρόκειται δηλαδή για εργαλειοποίηση της αντίληψης μιας γερμανικής...

Β. Κόνεν "Ριχάρδος Βάγνερ" (1955), Επιθεώρηση Τέχνης 4/1955, σελ. 291-299 Είχαν παιδί ακόμα ό Βάγνερ, όταν για πρώτη φορά ακούσε τις συμφωνίες τοϋ Μπετόβεν στις συμφωνικές συναυλίες τής Λειψίας. Του κάναν συνταρακτική εντύπωση, όπως έλεγε αργότερα ό ίδιος. Ή ρωμαλέα, δραματική, φλογερή καί μέ συγκεκριμένο σκοπό μουσική τού Μπετόβεν έμεινε πάντα για τόν Βάγνερ τό ανώτερο καλλιτεχνικό Ιδανικό. Τώρα, παραβάλλοντας τόν δημοκρατικό επαναστατικό συμφωνισμό τού Μπετόβεν μέ τις όπερες τού Βάγνερ, ή σχέση μεταξύ τους δεν μάς φένεται αναμφισβήτητη. Όμως αν λάβουμε ύπ* όψη μας τις συνθήκες πού πέρασε ή δράση τού Βάγνερ, θά δούμε καθαρά ότι οί πιο προοδευτικές δημιουργικές του ιδέες είταν μιά Ιδιόμορφη αντανάκλαση τής Μπετοβενικής αρχής καί ότι ή μεταρρύθμιση τού Βάγνερ στήν όπερα, ουσιαστικά είταν ή έκφραση τής προσπάθειάς του νά ανυψώσει τό μουσικό θέατρο καλλιτεχνικά καί ιδεολογικά στο ύψος τής Μπετοβενικής τέχνης. Στα 1830—1840, όταν ό νεαρός Βάγνερ είχε αρχίσει τη δράση του, ή γερμα...